Gorczański Park Narodowy
Gorczański Park Narodowy - obejmuje centralną i północno-wschodnią część pasma Gorców, z najwyższym szczytem Jaworzyną Kamienicką (1288 m n.p.m.). Znajduje się on w południowej części kraju, w województwie małopolskim. Park utworzony został w 1981 roku na obszarze 5926 ha. Początki ochrony przyrody na tym terenie sięgają 1927 roku, kiedy to utworzony został w dobrach hr. Ludwika Wodzickiego z Poręby Wielkiej leśny rezerwat przyrody Turbacz im. Władysława Orkana.
Obecna powierzchnia parku wynosi 7030 ha, z czego 6585 ha to lasy. Ochroną ścisłą objęto 3611 ha, w tym 3563 ha lasów. Powierzchnia otuliny GPN obejmuje 16647 ha.
Geologia i geomorfologia:
W krajobrazie Gorców dominują łagodne kopulaste szczyty. Doliny rzeczne wcinają się ostro w masyw, tworząc kształt rozłogu z głównym punktem zwornikowym - szczytem Turbacza. Charakterystycznym elementem rzeźby terenu są wychodnie skał piaskowcowych, występujących na północnych stokach. Na terenie parku znajduje się kilka niewielkich jaskiń utworzonych na skutek przesunięć skał. Podłoże geologiczne stanowią utwory fliszu karpackiego płaszczowiny magurskiej, na które składają się zespoły piaskowcowo-zlepieńcowe (tworzące grzbiety) i łupkowo-piaskowcowe (w obniżeniach i przełęczach).
W obszarze parku znalazły się poza Turbaczem, najwyższe szczyty Gorców: Jaworzyna Kamienicka (1288 m n.p.m.), Kiczora (1282 m n.p.m.), Kudłoń (1279 m n.p.m.), Czoło Turbacza (1258 m n.p.m.) i Gorc Kamienicki (1228 m n.p.m.).
Wody:
Ekosystemy wodne stanowiące wody płynące, zajmują 19 ha (ok. 0,3%) powierzchni Gorczańskiego Parku Narodowego. Obszar parku stanowi teren źródliskowy kilku niewielkich rzek (największa z nich to Kamienica), do których spływają liczne mniejsze potoki.
Roślinność:
W całych Gorcach stwierdzono występowanie 944 gatunków roślin naczyniowych, 250 gatunków mchów, 450 gat. porostów oraz 116 gat. wątrobowców. Około 85% stwierdzonych taksonów występuje na terenie parku. Charakterystyczne dla Gorców są rośliny górskie, z których najliczniejsze są gatunki alpejskie (22 gatunki) naturalnie występujące powyżej górnej granicy lasu oraz subalpejskie (24 gatunki) spotykane na gorczańskich polanach.
Lasy zajmują ok. 95% powierzchni parku. Znaczna ich część jest w wieku powyżej 100 lat. Panującymi gatunkami w nich są świerk, buk, jodła, a w domieszce występują modrzew, jawor, wiąz górski, jesion i olsza szara. Piętro regla dolnego sięga od 650 do 1100 m n.p.m., regiel górny od 1100 do 1310 m n.p.m. Dominującym typem siedliskowym lasu jest las górski, występujący w reglu dolnym, bór wysokogórski zajmuje ok. 5% powierzchni drzewostanów parku.
W GPN wyróżniono 7 zespołów leśnych. W reglu dolnym występują: buczyna karpacka, bór świerkowo-jodłowy regla dolnego, kwaśna buczyna górska, olszyna karpacka, olszyna bagienna i żyzna jedlina, zaś w reglu górnym bór świerkowy.
Zbiorowiska nieleśne - łąki, hale i polany zajmują ok. 5% powierzchni parku. Występuje na nich 35% gatunków roślin naczyniowych. W ekosystemach nieleśnych wyróżnia się 16 zbiorowisk roślinnych. Najbogatszymi gatunkowo zbiorowiskami są: łąka mieczykowo-mietlicowa, młaka kozłkowo-turzycowa, traworośla, łąka ostrożeniowa i łąka rajgrasowa.
Nieliczne hale i polany powstały w wyniku działalności człowieka. Regres pasterstwa spowodował wzmożoną sukcesję roślinności krzewiastej i drzewiastej na polanach. W jej wyniku uległo degradacji wiele zespołów roślinnych oraz ustępują gatunki typowe dla górskich hal, w tym krokusy. Obecnie czynione są starania mające na celu czynną ochronę najwartościowszych pod względem przyrodniczym i krajobrazowym polan parku.
Zwierzęta:
Fauna parku jest typowa dla Beskidów. Licznie reprezentowane są ptaki górskie, borealno-alpejskie i puszczańskie. Spotyka się wśród nich gatunki drapieżne: orzeł przedni, myszołów, trzmielojad, kobuz, jastrząb i sowy (puchacz, puszczyk uralski i pospolity, sowa błotna) oraz kuraki leśne (jarząbek, cietrzew, głuszec). Gniazdują tam także: bocian czarny, orzechówka, kruk, pluszcz, siwerniak i wiele innych.
W parku żyje ok. 30 gatunków ssaków, z których najcenniejsze są duże drapieżniki - ryś, wilk, niedźwiedź, a najpospolitsze są jelenie, sarny i dziki. Do osobliwości zaliczyć należy przedstawicieli rodziny pilchowatych: popielicę, orzesznicę i koszatkę. Na terenie parku występują płazy: salamandra plamista (uznana za symbol Gorczańskiego PN), traszki (4 gatunki), żaba trawna, ropucha szara i kumak górski. Przedstawicielami gadów są: jaszczurka zwinka i żyworodna, padalec, żmija zygzakowata i zaskroniec. Najliczniejszą grupę stanowią niepozorne i dość słabo jeszcze poznane bezkręgowce.
Zagrożenia, kultura materialna i turystyka:
Osadnictwo w rejon Gorców dotarło w XII wieku. Usuwanie lasu i powstawanie polan pasterskich trwało do końca XVIII w. Największe zniszczenia lasów gorczańskich miały miejsce w XIX wieku, kiedy masowo wycinano w łatwiej dostępnych terenach duże połacie pierwotnych lasów. Część świerczyn górnoreglowych jest znacznie osłabiona i narażona na zniszczenie przez silne wichury oraz szkodliwe owady leśne - głównie kornika drukarza. Przebudowa drzewostanów oraz zachowanie m.in. ze względów kulturowych polan górskich - to jedne z najważniejszych problemów parku.
Gorce, w tym także park, posiadają wiele zabytków miejscowej architektury ludowej. Okoliczna ludność zachowała niektóre zwyczaje. Na gorczańskich polanach oglądać można szałasy pasterskie - niejednokrotnie uznane za zabytki kultury materialnej. Najstarszym zabytkiem sakralnym na obszarze parku jest kapliczka na polanie Jaworzyna Kamienicka, wzniesiona w 1904 r. przez Tomasza Chlipałę, zwanego Bulandą. Z kapliczką i jej fundatorem - znanym bacą i czarownikiem - związane są liczne legendy.
Krajobraz polan ma charakter naturalny, a stopień ingerencji człowieka jest nieznaczny. Z tego też względu jest to interesujący obiekt turystyczny. Do turystyki park jest dobrze przygotowany, jednak liczba odwiedzających go turystów jest stosunkowo mała. Park z uwagi na swe położenie (znaczną wysokość względną) posiada wiele punktów, z których roztaczają się atrakcyjne panoramy na sąsiednie pasma górskie. Najatrakcyjniejsze są panoramy Tatr, Babiej Góry i Pienin oraz liczne ciągi widokowe.