LATARNIA MORSKA (bliza, baka, far, faros, torma) - stały znak nawigacyjny w postaci wieży, na ogół wysokiej (do kilkudziesięciu metrów), z umieszczonym na wierzchołku światłem o dużym natężeniu, zasięgu od kilku do kilkudziesięciu mil morskich i znanej charakterystyce światła, nie powtarzającej się w promieniu wielu mil morskich.
Buduje się je na brzegu morskim, na wyspach, czasem bezpośrednio na dnie morskim albo na wyspach sztucznie usypanych z kamieni. W nocy latarnie morskie są identyfikowane na podstawie charakterystyki światła, która jest dokładnie opisana w locjach i spisach świateł, w dzień natomiast, na podstawie wyglądu tj. kształtu, konstrukcji, koloru wieży.
Na budynku latarni morskiej lub w jej pobliżu często jest usytuowana antena radiolatarni oraz źródło sygnału dźwiękowego (tzw.buczek mgłowy), który jest uruchamiany w warunkach złej widoczności. Źródło światła latarni morskiej umieszczone jest w wieńczącej wieżę przeszklonej kopule (jest to tzw. laterna) i zasilane zazwyczaj energią elektryczną doprowadzoną z zewnątrz lub wytwarzaną na miejscu.
Dawniej używano innych źródeł światła np. takich, jak - drewno, węgiel, nafta, olej, gaz, smoła (latarnia morska na Helu była kiedyś opalana węglem i smołą). Zasięg światła latarni morskich dochodzi do 30 mil morskich, a wysokość najwyższej wieży wynosi 106 m.
Są one niewątpliwą atrakcją turystyczną. Niektóre z nich są udostępniane dla turystów, by mogli się zapoznać z jej budową, historią i wnętrzem.
W Polsce jest 15 latarni morskich, które posyłają światło w morze od zmroku do świtu:
« Poprzedni 1 2